Diepgevroren gedachten

De bruikbaarheid van diepgevroren gedachten is slechts kort.

Laatst las ik een berichtje op Facebook, gewoon een neutraal berichtje van iemand die iets ging ondernemen. Maar ik merkte dat ik er kwaad om werd, waarom eigenlijk?

Om in de fysieke wereld te overleven moeten we bewegen, meebewegen met en reageren op de gebeurtenissen om ons heen want anders gebeuren er ongelukken.

Bewegingen, houding en fysiologie van het lichaam regelen zich voor het grootste deel automatisch zonder dat we ons daarvan bewust hoeven te zijn. Alleen als we iets nieuws willen/moeten leren of als er iets mis dreigt te gaan is onze bewuste aandacht nodig, daarna bewegen we weer verder. Maar hoe werkt dat in de geest?

Eigenlijk wel vergelijkbaar denk ik. Zolang gebeurtenissen bekend en hanteerbaar zijn werkt de geest even automatisch als het lichaam. Maar er zijn momenten in het leven dat dit niet zo goed lukt, bij mij is dat in ieder geval zo. Sommige gebeurtenissen hebben blijkbaar zo’n invloed dat mijn geest moeite heeft om mee te bewegen, of het simpelweg niet kan. Zo’n moment ‘bevriest’ dan als het ware in mij, de film wordt stilgezet, de gebeurtenis wordt onthouden maar niet (goed) verwerkt en blijft ‘bevroren’ in mijn geest aanwezig. Die niet-verwerkte gebeurtenissen hebben vaak met verlies te maken zoals het overlijden van een dierbare, een echtscheiding, het verlies van werk, een promotie die je niet kreeg. Je ‘moet’ er mee leren leven zeg je rationeel tegen jezelf en anderen bevestigen dat, maar op een dieper emotioneel niveau is het moment bevroren samen met de pijn die er bij hoort. En door een kleine ‘trigger’ kun je zo weer teruggetrokken worden naar alle herinneringen en pijn die daarbij horen. Die trigger kan van alles zijn, zelfs een op het eerste gezicht neutraal berichtje op Facebook.

Het effect? Ook al zijn er tientallen jaren verstreken, de oude pijn blijft goed geconserveerd bewaard en kan elk moment geactiveerd worden. Ieder voorval of persoon kan je (onbewust) herinneren aan het bevroren moment en kan je de pijn weer doen voelen. Vaak besef je niet eens dat het om een ‘diepgevroren herinnering’ gaat en daardoor blijf je aan het verleden gebonden en niet vrij om in het nu te leven.

In een film die stilstaat komt ook het verhaal tot stilstand, de beweging wordt niet afgemaakt. Voedingsmiddelen blijven langer bruikbaar als ze ingevroren worden, maar voor herinneringen geldt dat niet; diepgevroren gaat het leven er uit. Koude en hardheid maken de geest doods en levenloos als stenen om je kop mee in te slaan, dat doet alleen maar pijn. Als je begint met diepgevroren gedachten te ontdooien zie je weer beweging ontstaan, de pijn verzacht, je energie gaat stromen en er is weer groei mogelijk.

Onze geest heeft ruimte nodig om te leven, om te vloeien als water dat het leven voedt.

Het doet me denken aan de woorden van Kalidasa: Gisteren is een droom en morgen is een visioen maar door het goed geleefde heden wordt ieder gisteren een droom van geluk en ieder morgen een visioen van hoop!